H συνήθεια της δυστυχίας

 Ξυπνάς το πρωί κακόκεφος ή και κουρασμένος.

Πας στη δουλειά και πάντα θα υπάρχει κάποιος που σε εκνευρίζει.
Οι σχέσεις σου είναι άνθρωποι που σε ταλαιπωρούν ή δεν σε καταλαβαίνουν.
Θα έλεγες με ευκολία ότι η ζωή σου είναι χάλια, ότι η δυστυχία είναι κολλημένη πάνω σου!
Έχεις προσπαθήσει πολλές φορές να αλλάξεις πράγματα στη ζωή σου αλλά νοιώθεις ότι τίποτα δεν αλλάζει.

Και αυτό γίνεται κάθε μέρα, κάθε μήνα, χρόνια ολάκερα.

Τι συμβαίνει;

Όταν κάποιος έχει όλα αυτά μαζί ή έστω ένα από αυτά, τότε υποφέρει από το σύνδρομο της συνήθειας της δυστυχίας!!!!

Οι άνθρωποι που βιώνουν της ζωής τους ως κάτι δυσάρεστο τείνουν από τα χιλιάδες πράγματα που μπορούν να συμβαίνουν στην καθημερινότητά τους να εντοπίζουν και να δίνουν τεράστια σημασία σε αυτά που τους είναι δυσάρεστα.

Αυτή είναι μία φυσιολογική λειτουργία του εγκεφάλου μας. Στον εγκέφαλό υπάρχει ένα φίλτρο που ονομάζεται «δικτυωτό σύστημα ενεργοποίησης» (Reticular Activating System) ή RAS, για συντομία.
Είναι δηλαδή ένα φίλτρο μεταξύ του συνειδητού και του υποσυνείδητου. Το RAS αποφασίζει (φιλτράρει) ποια πληροφορία περνάει στο συνειδητό και ποια πληροφορία μένει απέξω, ανάλογα ποια θεωρεί σημαντική και χρήσιμη.

Είναι κάτι σαν τις μηχανές αναζήτησης στο ίντερνετ. Ψάχνεις παραδείγματος χάρη για ένα προϊόν. Το γράφεις στην αναζήτηση και τότε από τις χιλιάδες πληροφορίες που υπάρχουν εμφανίζονται μόνο αυτές που αφορούν το συγκεκριμένο προϊόν.

Οι άνθρωποι που τείνουν να νιώθουν δυστυχισμένοι αναγνωρίζουν με μεγάλη ευκολία οτιδήποτε δυσάρεστο τους συμβαίνει μέσα στην καθημερινότητά τους.

Οι νευροεπιστήμονες έχουνε μιλήσει για τα νευροπεπτίδια, τις βιοχημικές αντιδράσεις που γίνονται στο σώμα μας όταν βιώνουμε συγκεκριμένα συναισθήματα.

Κάθε συναίσθημά έχει τα δικά του νευροπεπτίδια. Όταν οι άνθρωποι βιώνουν ένα συγκεκριμένο συναίσθημα ξανά και ξανά τότε δημιουργούνται περισσότερα νευροπεπτίδια που προκαλούν το συγκεκριμένα συναίσθημα.
Έτσι δημιουργείται ένας εθισμός σε αυτό το συναίσθημα.

Για να το κάνω πιο απλό. Σκέφτομαι κάτι, δημιουργείται μία χημική αντίδραση στο σώμα μου και νιώθω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα. Και επειδή νιώθω ένα συγκεκριμένο συναίσθημα μου έρχονται κι άλλες σκέψεις που αφορούν αυτό. Και οι σκέψεις δημιουργούν πάλι τις ανάλογες βιοχημικές αντιδράσεις και ξανά νιώθω αυτό το συναίσθημα.

Τότε η καθημερινότητά μου δημιουργείται με τέτοιο τρόπο ώστε να μου επιβεβαιώνει αυτό που νιώθω. Διότι απλά εκεί είναι η προσοχή μου.
Έτσι όταν κάποιος νιώθει δυστυχία συστηματικά, εκπαιδεύει το σώμα του να νιώθει δυστυχία. Και τότε το σώμα του ως καλός υπηρέτης υπακούει στην επιθυμία του.

Τα πολύ καλά νέα είναι ότι μπορούμε αντίστοιχα να επιλέξουμε πώς θέλουμε να νιώθουμε και να μας εκπαιδεύσουμε ανάλογα.

Ναι γίνεται!!!!